87 / 104
87
«يُدْنٰى الْمُؤْمِنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مِنْ رَبِّهِ حَتى يَضَعَ كَنَفَهُ عَلَيْهِ،
فَيُقَرِّرُهُ بِذُنُوبِهِ، فَيَقُولُ: أَتَعْرِفُ ذَنْبَ كَذَا؟ أَتَعْرِفُ ذَنْبَ كَذَا؟
فَيَقُولُ: رَبِّ أَعْرِفُ، قَالَ: فَإِنّ۪ي قَدْ سَتَرْتُهَا عَلَيْكَ فِي الدّنْيَا،
وَأَنَا أَغْفِرُهَا لَكَ الْيَوْمَ، فَيُعْطٰى صَح۪يفَةَ حَسَنَاتِهِ»
Қиямет күні мүміннің Раббысына жақын
болатындығы соншалық, Аллаһ тағала оны
мейіріміне бөлеп, жасаған күнәларын түгелдей
мойындатады. Хақ тағала оған: “Мына
күнәңді білесің бе? Ал мына күнәң есіңде ме?”,
– дегенде ол: “Уа, Раббым, білемін” – деп жа-
уап береді. Сонда Сәттар
*
Аллаһ оған: “Мен
бұл күнәларыңды дүниеде жасырған едім. Ал
бүгін оларды түгелдей кешіремін”, – деп ай-
тады. Сосын оған жақсылықтары жазылған
амал дәптері беріледі.
(Бухари; Муслим)
*
Құлдарының айыптарын жасырушы.