103 / 382
Хикмет
баспа үйі
біз, құлдар үшін Құранның арқасында іске асқан
иләһи сыйдың үлкендігі мен шексіз айбынын
түсінуден үлкен нығмет болмайды. Бұл шындықты,
ғарыш шағы болған осы жиырма бірінші ғасырда
иләһи уағыздардан мақрұм алғашқы қауымдардың
тәфәккүр мен сезімдеріндегі дәрежесіздік айқын
түрде көрсетеді. Әлі де болса бүрмаланған дін-
дерді үстанатын миллиондаған адамдардың, тіп-
ті тастан жасалған Бүдда мүсіндеріне табынатын
Буддистердің, әлсіз бір жануар сиырды қасиетті
санайтын үнділердің және осындай әлсіз жараты-
лыстарды тәңір еткен миллиардтаған адамдардың
болуы біздегі Мүхаммеди нығметтерді түсінуіміз
үшін қандай ғибратты көріністер. Алайда, бүдан да
жаманы иман нығметіне ие бола түра, ортаға кірген
нәпсілік пен дүниелік кейбір себептермен ақиқаттың
айбарлы дауысын қорқынышты саңыраулықпен есті-
меуде. Әр дәуірде болатын мұндай адамдарды Құран
Кәрим:
«Олар саңырау, сақау әрі соқыр...»
(Бақара сүресі 18)
деп танытады.
Сол себепті Аллаһ Тағала аят кәримәлерінін ал-
дында мүминдердің ояу, көреген және терең сезімде
болғандарын қалайды. Аятта былай делінеді:ً
���َ�ْ�ُ�َ
و
� �
�ُ� �َ�ْ�َ�َ�
وا
�
�ِ�َ� ْ�َ�ْ �ِ�ِّ�َ
تِ ر
�َ�َ�ِ�
ُوا
� �
�ُ
َإِذَا ذ
��ِ��
�
و َا
«Ол мүминдер оларға Раббыларының аят
кәримәлері ескертілген кезде оларға соқырлықпен,
саңыраулықпен қарамайды».
(Фұрқан сүресі 73)
Мұндай бір кезеңде мүмин үшін екі маңызды мін-
дет бар:
105