238 / 372
242
А идада, ибадатта ж не м міледе Ы ЫЛАС пен ТА УАЛЫ
АХІРЕТ АМЫН ОЙЛАУ
Себебі м /гілік лемге к'шкен кезімізде б рі де біт-
кен болады. Ешбір 'кіну бізге ол кезде пайда бермейді. Бо-
лары болып, бояуы сі/ген со/ не істей алармыз?!
Сонды тан да б л а и атты рбір ал ан тынысымыз-
да, жадымызда стап, ж1регімізбен сезіне ж1ріп, 'зімізге
мына с ра ты жиірек ой анымыз ж'н:
Мені/ халіме Алла9 Та ала разы ма? Алла9 а жа ын-
мын ба, лде н псіме жа ыныра пын ба? Алла9 Расулы
саллалла91 ал й9и у с лл мні/ жанында болсам ма ан
к1лімдеп арар ма еді, лде ре/і 'згеріп, теріс б рылар ма
еді? Ил 9и камераны/ ба ылауында екенімді аншалы ты
сезінемін?
Wнемі осылайша ахірет уайымыны/ амында болу –
'те ма/ызды іс. Ішінде ахірет жайында уайымы бол ан адам
бас аны/ ала жібін аттай алар ма? К1н ларды/ т за ына
алдана ма? 2сте! Ол тек «Уа, Раббым!» – деген та уалы л
болма . Оны/ тілі а 'тірікті де, сары 'тірікті де айта ал-
майды, жала жабу а, айбат айту а д ті бармайды.
О ан ара андарды/ бай айтыны – ра ым тілеп, д -
ада болады.
РА ЫМ ТІЛЕП ДOUАДА БОЛАДЫ
Міне, осындай халде бол андар а Ха Та ала
«Біле-
тіндер мен білмейтіндер те- бола ма?
»
– деп ілтипат айта-