218 / 256
218
Қуанышбеков Әсет Елемесович,
Тараз қаласы.
ШЕБЕРДІ ШЕБЕР ДЕГЕНШЕ
Күз айы жиын-терін басталғалы,
Жиылып басқа жұмыс тасталғалы.
Көшіп кеп Дихан ата біраз болды,
Басына бақшасының жастанғалы.
Сұрақты жаңбырдайын жаудыратын,
Талабы таңданардай тау құлатым.
Бар еді немересі былдырлаған,
Есінен қарияны аудыратын.
Алдыңда бір дақылдың жақын келді,
-Не дейді, Ата, мұның атын?- деді.
Немере сұрағына күлімсіреп,
«Күнбағыс»-деген, ботам , мақұл-деді.
- Өмірін күнге қарап құрғандықтан,
Жүзін де күн нұрына бұрғандықтан,
«Күнбағыс» атаныпты бұл дақылың,
Өзі де күнге ұқсап тұрғандықтан.
-Мына бір,ата, қара дәнегіне,
Түсіпті құрттардың бұл әлегіне.
Ішінде мына бірдің дәні де жоқ,
Мынадай - дәні бары әдемі де.
Үш түрлі неге бірге тұрғанменен,
Бір баста өмір түгел құрғанменен?
Күн мен жер сабағы да ортақ болып,
Бәріне бірдей еңбек қылғанменен?
- Айналдым сұрағыңнан, балам, сенің,