192 / 372
196
А идада, ибадатта ж не м міледе Ы ЫЛАС пен ТА УАЛЫ
БЕРГЕН АЛUАНUА АЛUЫС АЙТСЫН!
Сахаба м ртебесін ал ан ба ытты жандар ияметке
ерекше зірленген адамдар еді. Аяттарда айтыл андай,
ауыздарында мына с'з болушы еді:
«..Біз б л #шін а ы немесе ал ыс к#тпейміз. Шынында
біз (те иын ж не #рейлі к#нде Раббымыздан ор амыз».
(Інсан, 9-10)
Алла9 Расулы саллалла91 ал й9и у с лл мні/ ерек-
ше т рбиесін к'рген ол кісілер иямет к1ніні/ азабынан
ор ып, сол оймен мыр кешетін. Біреуге бір к'мек к'р-
сетсе, оны/ н тижесін ахіретте к'руді ана к'здейтін еді.
*йткені бар ойлары Алла9ты/ ризалы ын іздеп табу бо-
латын. Сонды тан да істеген жа сылы тарына ал ыс к1ту
былай т рсын, керек десе/ 'здері ал ыс айтатын.
Осы ой туралы Хазіреті 2бул-Л йс Самар анди:
«Берген ал ан а ал ыс сезімінде болуы керек. *йт-
кені ал анны/ н сібі д1ниелік ажетіні/ 'телуі, ал берген-
ні/ н сібі ахіреттегі м /гілік ны меттер мен Алла9ты/ ри-
залы ы болма . Сонда берген ол а пайда келеді. Сонды -
тан да ал ан а рахмет айту керек» – деп айт ан.
Ол 1шін альб1 с лим иесі болу керек.
Бізді/ ерте/гі жал ыз шынайы байлы ымыз тек ана
сол болма . Аятта былай келтірілген:
«Ол к#ні малды-, баланы- к(птігі пайда бермейді! Тек
тап-таза ж#рекпен келгендерге ана!..»
(Ш ара, 88-89)
альб1 с лимні/ 1ш асиеті бар: