95 / 372
М ;гілік ба ыт есігі – та уалы / Ы ылас пен та уалы – ІV
99
дігін жа сы
ын ан-ды. Х нд к со ысында сахабалары
«Алла9ты/ ж рдемі ашан келеді?» – деп сабырсыздана
баста ан уа ытта да
«Шын .мір – ахіреттегі .мір», –
деп,
сабырлы 1лгісін к'рсеткен болатын. Меккені ал ан к1ні де
е/ 1лкен же/іске жеткеніне мастанбай, ы ыласпен:
«Шын
.мір – ахіреттегі .мір»,
– деп, байсалдылы таныт ан бо-
латын. Осылайша 'з ы ыласын шегелеп т рып к'рсеткен
болатын.
Ол барлы н рсені/ Алла9ты/ олында екендігін
жа сы білген. Же/іс те, табыс та. Мал да, жан да, рпа та.
Б л м селелерде де та уалы ажет. Себебі, ол д1ниедегі
де, ахіреттегі де ба ытты/ 'зегі.
МАЛ, ЖАН Ж2НЕ OРПА ТАUЫ ТА УАЛЫ –
Аса к'/іл б'летін н рселеріміз. Адам а ысты келе-
тін, рухына жа ын болатын ж не к'зіні/ арасындай ор-
айтын н рселері.
М селе б ларды Алла9 жолында ия білуде. Малы/-
ды, жаны/ды Алла9 жолында жомартты пен ж мсап, ба-
лалары/ды дінге, иман а, отан а, халы а, айырлы жол а
атау. Ізі/нен келетін рпа а к'ркем рухани мирас алдыру.
Ха Та ала оларды аншалы ты жа сы к'ретінімізді
ран К рімде баян етеді:
«Жа сы к(ретін н рселері-ді иып бермейінше а-
йыр а жете алмайсы-дар..».
Б л аятта біз с1йетін жанымыз, малымыз бен бала-
ларымыз 1шін е/ айырлы та дыр – оларды Алла9 ризасы
1шін ию екендігі айтылады.