214 / 372
218
А идада, ибадатта ж не м міледе Ы ЫЛАС пен ТА УАЛЫ
мырс а бар. Мен 1йімде намаз о ысам болар ма екен?
Б ан р сат етесіз бе? – деп с рады.
Пай амбарымыз біраз уа ыт т ф ккур еткеннен со/
былай деп одан с рады:
– Хайия ал с-сал ті естисі бе?
Ол:
– Естіледі уа, Расулалла9, –деді.
Сонда Пай амбарымыз саллалла9у ал й9и у с лл м:
– Олай болса мешітке келуі ді жал астыр!
– деп
б йырды. (Н с и, имамет, 50)
Ибн1 Wмм1 М ктум 'з кезегінде Пай амбарды/ б л
мірін 'мір бойы орындап 'тті. Б ан 'зіні/ бар к1шін сал-
ды. Осы ы ылас пен пидагершілігімен адисия со ысына
да атысты. О ан былай дегендер болды:
«Алла9 сені Ф тх с1ресінде а та ан емес пе. Сен со-
ырсы/ ой! Со ыста к'з керек».
Ол табандылы пен мына жауабын берді:
«К'р-со ыр бол аным 'зіме жа сы, ылышты/ сер-
мелгендерін к'рмеймін. Осылайша к'ретіндерден баты-
лыра имылдап, скерді/ е/ алдында байра ты тік стап
алып ж1ремін. Артымда ы скер мені к'ріп рухы к'тері-
ліп, Алла9ты/ алауымен же/іске жетуіміз о/ай болады».
Оны/ кеудесіндегі б л
лшыныс, дінге деген берік-