304 / 382
306
Хикмет
баспа үйі
Аллаһтың өзіне берген нығметтерді ұмытып,
жәй бір нәпсінің қүмарлығының тұтқыны болып,
опасыздық жасағандардың халін Фәридуддин Аттар
Хазіретінің мына қиссасы қандай тамаша көрсетеді:
Патшаның жеке көзіне түскен бір тазы ит бар еді.
Аңаулағандашебереді.Патшаоғанқаттыкөңілбөліп,
әрбір аңға шыққанында оны қалайда қасына ертетін.
Мойнын әшекей тастармен безендіріп, аяқтарына
алтын-күмістен жасалған білезіктер таққызған еді.
Арқасы да сырмалы атлас жапқышпен жабылған
еді.
Бір күні патша тағы соны қасына ертіп, сарайдағы
шонжарлармен бірге аңға шықты. Қарғыбаудың жі-
бекжібі қолында, атүстіндешірене ілгерілегенсүлтан
өте кеңілді еді. Бірақ, күтпегенжерденкөңілін басқан
бір нәрсе кезіне түсті. Өте жақсы көрген иті патша-
сын ұмытып басқа бір нәрсемен айналысып кеткен
еді. Патша алдымен көңілі қалып, қолындағы жібек
жіпті тартқанымен, ит тіреніп, алдындағысүйектерді
кеміруді жалғастырды. Осы жағдайды көріп тұрып,
патша таңданып, аіііуға мініп, былай деді:
«Менің алдымда мені ұмытып, басқа нәрсемен
шұғылдану! Бұл қалай ?!» - деді.
Қатты ренжіді. Итінің бұл опасыздығы мен сезім-
сіздігі оған ауыр тиген еді. Ит те болса жануар ғой деп
кешіру ойына келмеді. Соншама ізет, жақсылық пен
сыйына итінің бір сәтте қайдағы сүйекке алданып,
оны үмытып, көңілге жара салатындай, адалдыққа
зиянын тигізетіндей ісі ешқашанда кешірілетін жәйт
емес еді. Ашуға мініп: