202 / 208
202
Тағылым тамшылары
төсек тартып жатып қалғанын естіген ауыл адамдары
қартқа «Сенің әнеугүні айтқаның сол күйі рас екен.
Балаң енді аяғы жарай қоймай, көп уақыт емделіп жа-
тар болса сенің күнің тіптен қараң болады екен» деп
мүсіркесіпті.
Қарт болса:
– Сендер әлі де кесіп-пішіп шешім айта қоюға
асықпаңдар, – депті, – баламның аяғын сындырғаны
әзірше бізге мәлім болғаны ғана. Ал ары қарай не бо-
лары бізге беймәлім, тіпті болжауға да дәрменсізбіз.
Өмірде де осындай ұсақ-түйек нәрселерден басталып,
ар жағы неге апарып соқтырары белгісіз жайттар жиі
кездеспей ме? – депті әуелгі қалпын бұзбастан.
Бірнеше аптадай кейін ел шетіне өздерінен сан
жағынан да, қару жағынан да бірнеше есе басым
жау тиіп, күтпеген жерден алапат соғыс басталып-
ты. Патшаның соңғы үміті – қолына қару ұстай алған
бүкіл жастарды соғыс майданына салу ғана болып-
ты. Ауыл ауылды аралаған патша шабармандары
аяғы сынған кедейдің баласынан басқа ауылдағы жас
атаулының бәрін тізіп тұрып соғысқа әкетіпті. Ауыл-
ды мұң басыпты. Өйткені мыңғырған жауды жеңу бұл
жолы тіптен мүмкін емес екендігін, әрі соғысқа кет-
кен балаларының не қаза табатынын, не жау қолына
тұтқын болып түсерін ел жақсы білсе керек.
Ауыл адамдары тағы да қартқа келіп: – Сенің
айтқаның тағы да рас шықты, – депті, – Балаңның аяғы
сынса да, әйтеуір, қасыңда, көз алдыңда болатыны
жаныңа жұбаныш емес пе?! Ал біздің балаларымыздың
соғыстан өлмей, не тұтқынға түспей, аман-есен үйге
оралуы екіталай. Балаңның аттан құлап аяғын сын-