62 / 318
ПәтуәЛАР ЖИЫНТЫҒЫ
62
ХХХҮ. Мәйiттi жоқтау
ӘбуХанифа (р.а.)мәзһабындақайтысболған
кісіні жоқтап, өкiрiп жылау – харам, қатты дау-
уыс көтермей жылауға болады. Мәйіттің бар
жақсылығын санамалап, өксіп, бетiн тырнап,
киiмiн жыртып, немесе шашын жұлып жылауға
болмайды. Өйткенi Пайғамбарымыз (с.ғ.с.)
имам әл-Бухари мен Муслим риуаят еткен хад-
дис шәріпiнде:
لقوله صلى الله تعالى عليه و سلم: « ليس منا من
لطم الخدود وشق الجيوب و دعا بدعوى الجاهلية» رواه
البخاري و مسلم
“Бiреу қайтыс болғанда бетiн ұрғылап,
тырнап, үстiндегi киiмiн жыртып және над-
дандарша айқайлап жылаған адам бiзден
емес”,
– деген.
ХХХҮI. Мәйiттi жерлеу және оның үкiмi
Мәйiттi шариғатқа сай жерлеу – парыз киф-
фая. «Сиражу-л-уаһһаж»
кітабында және Әл-
Аламгирия
пәтуаларында да
«парыз кифая»
делінген. Мүмкіншілік болмаса мысалы, бiр кiсi
теңiзде кеме үстiнде қайтыс болып, оны жағаға
жеткiзгенше мәйiт бұзылып кетер болса, онда
мәйітке ауыр бiр нәрсе байлап, суға тастауға бол-
лады. Жердi хайуан қаза алмайтындай және өлiк
иiсi шықпайтындай терең қазу уәжіп. Әбу Хан-