194 / 208
194
Тағылым таразысы
қабырғаларды ұстап көрді. Жо-ға, денесінің ысығаны
болмаса пеш әлі суық екен.
Біраз ес жиды. Үйін ойлады. Әйелі есіне түсті.
Әйелі мен баласы елегізіп, уайымдай бастаған болуы
керек. Үйден шығып бара жатып, неге ғана шеке-басы
тырысып әйеліне ұрысты екен?! Өмірлік жолдасын сый-
лап, кішкене сыпайылау боп жүрсе қайтер еді?! Баласы
ше? Оны да ұрғаны жөн болмады... О дүниеге барғанда
олар үшін де Аллаһ алдында өзі жауап береді емес пе?!
Шіркін, ана бір жылдары әйелінің айтқанын тыңдай
салуы керек еді. Әйелі оған: «Келсейші, екеуміз на-
мазды бірге бастайық», – деген еді. Бейсен оған: «Біраз
қартаяйық та», – деп, кейін бүкіл бір өмірдің емес
қарттықтың ғана есебін беретіндей қиқарланып жүре
жауап қатқан.
Пеш тазалауға келе жатып неге мешітке бас
сұқпады?! Азаншы жүрек түкпірінен шыққан әуезді дау-
сымен жұртты түнгі намазға шақырып, Аллаһ тағаланың
ұлылығына бас июге, құлшылық етуге шақырып жатпап
па еді?! Тіпті болмағанда өлер алдындағы соңғы нама-
зын оқып кетер еді. Мүмкін сол соңғы намазын Аллаһ
қабыл алып, басқа намаздарының есебін кешер ме еді?!
«Қап, қап, ақымақ басым-ай!» деп басын төмпештеді.
Әйтпесе, намаз оқыған адам қандайжақсы десейші?!
Қай намазын оқыса да, оның соңғы оқыған намазы бо-
лып есептелмей ме? Құдайдың алдына маңдайы сәждеге
тиіп барады ғой?! Бірақ қанша қалағанмен бір бітпейтін
күйбең тіршілік оған жар бермеген-ді. Ал баласы ше?
Баласы жеті жаста. Баласының тамағы мен киіміне
қанша мән беріп шаң жуытпағанымен оның теледи-
дардан небір сойқандар мен арсыздықтарды көргеніне