147 / 208
147
Әулие-абыздар
– Уа, ақиқат сұлтаны! Дәл сіздей ұлы, биік дәрежеге
қол жеткізген ешкімді көрген емеспін. Жиырма жыл
көз алдыңызда жүріп сізге ешбір қалауымды істеткізе
алмадым, – депті.
Ашуға мінген рухани алып сонда:
– Жоғал, кәне, көзіме көрінбей! – деп айғайға ба-
сыпты, – Ендігі ойың – қолтығыма су бүркіп көтере
мақтау арқылы мені құртпақсың ғой! Жиырма жыл
істей алмағаныңды жиырма секундта істеймін деп ой-
лап па ең?! Кет! Қараңды батыр!
Адамның ең бір осал тұсы да осы
–
мақтан.
Көкке көтере өтіріктен мақтағаннан небір надан-
дар өздерін ғалым сезініп, көпірген құрғақ сөздің
жетегімен тура жолдан тайып, көрсоқырлыққа
салынған. «Мақтан-мақтамен бауыздағанмен тең»
деген сөзді де ұмытпаған жөн.
Ақ жолға бастаған екі ауыз сөз
Рухани алып Хасан Басри бір күні жолдастары-
мен жолда кетіп бара жатып, елге танымал жоғарғы
шенді бір төренің баласын жолықтырыпты. Елге үкімі
жүріп тұрған басшының баласы маймаңдаған боз
жорға үстінде бір топ қызметшілерімен сырнайлатып-
кернейлетіп кетіп бара жатса керек.
Хасан Басри жол ортасында тұрып аз-кем жөн
сұрасқаннан кейін балаға қарап: – Ей, бай-манаптың
баласы! Сендердің нені болсын, кімді болсын ақшамен
өлшейтіндерің белгілі. Мұндайға менен басқа ешкімнің
жүрегі дауалай қоймас. Саған бір-екі ауыз сөз сатайын,
соған келісесің бе? – депті.