153 / 208
153
Әулие-абыздар
Әулие мен мәжуси
Әулие Жүнәйд-Бағдади қыс күні мәжуси (отқа та-
бынушы) бір адамның жанашырлықпен құстарға жем
шашып жүргенін байқайды.
Әулие мен мәжусидің арасында мынандай әңгіме
өрбиді:
– Сен құстарға жақсылық жасап жүрмін деп өзіңді
алдап жүрсің. Аллаһ тағала әуелде иманға келуді па-
рыз қылған. Ал жасалған басқа жақсылықтар болса
екінші кезекте қалып қоятындықтан, иманның орнын
ешқашан да толтыра алмайды. Иманға келмей тұрып
істеген сенің бұл жақсылығыңды Аллаһ тағала қабыл
алмайды.
– Мен де білем Аллаһ тағаланың қабыл алмайты-
нын. Бірақ Аллаһ тағала менің бұл жақсылығымды
көреді, біледі, ескереді емес пе?
– Әрине, білетіндігі де, көретіндігі де, ескеретіндігі
де сөзсіз.
– Олай болса, соның өзі маған жетеді, – дейді де
мәжуси өз жолымен кете барады.
Арада біраз уақыт өтеді. Жүнәйд-Бағдади
қажылығын өтемек ниетімен Қағбаны тауап етіп жүріп,
қос қолын көкке көтеріп егіле жылап, Аллаһқа жалба-
рынып жатқан бір адамды көреді. Әлгі адамға үңіле
қарағаны сол екен оның қыс күні құстарға жем шашып
жүрген мәжуси екендігін жазбай таниды. Мәжуси де
оны танып:
– Аллаһтың көрді әрі білді дегені – міне осы, –
дейді де сол жерде тілін кәлимаға келтіріп жан тәсілім
етеді.