54 / 192
54
Жанұя жарасымы
қарасақ, кезінде Жүсіп пайғамбардың әкесі Жақып
пайғамбар өзінің балаларын Мысыр еліне жіберіп
тұрғанда оларға былай дегені келтіріледі: «
Уа, бала-
ларым, (Мысырға) бәрің бір қақпадан кірмеңдер,
бөлек-бөлек қақпалардан кіріңдер. (Не істесем де)
Алладан келген тағдырды өзгертуге менің шамам
жетпейді. Өйткені ақиқатында, үкім беру тек қана
Аллаға тән
» («Жүсіп» сүресі, 67-аят).
Міне, осы аятты тәпсірлеген ғалымдар: «Жақып
пайғамбар бұл кеңесті олардың бәрі бір жерден көзге
түсер болса, жұрттың көре алмаушылығына (яғни сұқ
көзіне) душар болуы мүмкін деген себеппен айтқан»,
– дейді.
Пайғамбарымыздың (с.ғ.с.) көзі тірі кезінде де тіл-
көзге қатысты талай жағдайлар өтті. Сахабалардың
бірі Амр ибн Рәбия Сәһл ибн Хунайф деген сахаба-
ны шомылып жатқан жерінде көріп қалады. Сол-ақ
екен әлгі сахаба тұрған жерінде сұлқ түсіп, құлап
қалады. Айналасынан табылған кісілер оны көтеріп
алып, Пайғамбарымыздың құзырына жеткізеді. Алла
елшісі (с.ғ.с.) мән-жайды естіп білген соң: «
Енді кімнен
күмәнданасыңдар
?» деді? Олар Амр ибн Рәбияны ай-
тады. Сонда Пайғамбарымыз әңгімені Амрге бұрып:
«Сендердің біреулерің бауырларын неге өлтіреді?
Қайсыбірің бір бауырында ұнамды, сүйкімді бір нәрсе
байқаса, ол үшін берекелі болғанын тілеп дұға етсін
(«Мәшаллаһ!», «Бәрәкаллаһ!» деген секілді сөздерді
айтсын)»
, – дейді.
Міне, көрдіңіз бе, осы бір оқиғадан бірнеше
қорытынды шығады. Біріншіден, кез келген адамда
тіл, көз болуы мүмкін. Бірақ сахабалардың бірден Амр
ибн Рәбияны айтқанына қарағанда, кейбір көздердің