29 / 282
- 30
Хикмет
баспа үйі
лып саналатын және жарыққа шықпауы мүмкін емес
АллаһтыңДижләсінің бір тамшысы екендігін білгейсің. Ол
жасырын бір қазына еді. Мағрифатына сүйіспеншілікпен
қарады. Осылайша ол қазына, өте толы болғандықтан
жарылып, өзін жарыққа шығарды. Топырақты, көктен
де жарық (көркем) етті. Жасырын бір кдзына еді шабыт-
танды, топырақгы атлас киген сұлтанға айналдырды.
Әлгі бәдәуи Аллаһтың Дижләсінің бір тамшысын көрсе,
шындығында бір теңіз болған сол тамшының алдында
ыдысын лақтырып тастар еді».
Хикаяда бәдәуи - ақылдың, әйелі болса - нәпсінің
үлгісі. Ақыл мен нәпсі үнемі күрес халінде болады. Еке-
уі де топырақтан жасалған тәнде тұрады. Күндіз-түні
тынымсыз таласады. Нәпсінің үлгісі болған әйел тәннің
қажеттіліктерін мақсат етеді яғни абырой сұрайды, атақ
сұрайды, ілтипат сұрайды, киім сұрайды, дәмді тағамдар
сұрайды. Кей уақытта осы қажеттіліктерін жүзеге асыруға
шара табу үшін топырақ сияқты қарапайымдылық таныта-
ды. Кейде бетін топыраққа үйкеп, өзін ашындырады, кейде
тәкәппарланып, шыңға көтерілмек болады.
Ақылдың тәнге байланысты ойлардан хабарыжоқ. Оның
ойында тек Аллаһ сүйіспеншілігі мен махаббаты бар. Ол
сол сүйіспеншіліктен айырылып қалармын деп қорқады,
қайғырады.
Хикаядағы Халифа - Рабтың ілімінің шексіз Дижләсі.
Дижлә өзеніне бір шелек жаңбыр суын алып барған бәдәуи
бұл жағдайда кінәсіз.
Өйткені ол, Дижләні білмейтін.Шөлде Дижләдан өте ұзақ
жерде тұратын. Дижләні білсе, ол ыдысты шөлде көтермей,
бәлкім оны тасқа ұрып сындырар еді. Яғни
ا
�ُ��ُ�َ�ْ
َ أَن
�ْ�َ�
ا
�ُ��ُ�
сырына қол жеткізу үшін өзінің нәпсі мен жүрегін тазартып
өзінің ісін сынап (қадағалап) Дижләні білуге тырысушы еді.
Нәпсіні көрсеткен әйел мен ақылды көрсеткен бәдәуи
нағыз құндылық пен иләһи ләззаттың тән ыдысындағы