139 / 278
-139-
"ХИКМЕТ"
баспа үйі
әңгімесін жалғастырып:
– Аллаһқа шүкір! - деді.
Ауру көршісінің мына сөздеріне қатты ренжіді де оны
түсіне алмай, ішінен:
«Демек, мына көршім, менің өлгенімді қалайды екен,»
- деп ойлады.
Бұдан хабарсыз керең екінші сұрағына көшті:
–Не ішіп жатырсың?
Онсыз да жаны жай таппай жатқан ауру ашуланып:
– У,Захар - деді. Кереңнің:
«Ас болсын!» деген жауабына одан сайын өкпесі, ашу-
ызасы көбейіп кетті. Өйткені, ауру салмақты емес еді.
Бұдан кейін керең:
– Сені емдеуге қайсы дәрігер келіп жатыр? Кім емдеп
жатыр? - деді.
Ашуы мұрнының ұшында тұрған ауру шыдай алмас
тан:
–Кім болсын, Әзірейіл келіп жүр! Қане, басымды аурт-
пай кет бұл жерден, - деп, айқайлап жібереді.
Бірақ ғапыл керең аурудың айтқандарын естіген
секілді, оның қандай халде екендігінен де бейхабар,
сұрақтарын інжу-маржандай тізі жатыр. Ақырын-
ақырын басын изеп қойып:
– Оның қолы өте жеңіл. Оның келгеніне қуана бер! -
деді де міндетімді атқардым-ау деген оймен өзінше қуана
отырып, есікке қарай бет алды.
Үйден шығып кетіп бара жатып:
«Жақсы болды, бір аурудың көңілін алдым, қадірім
артатын болды,» - деп ойлады.
Алайда, бұл ақымақ әрі ғапыл керең ұтылған еді.
Өкінішке орай, ол ғапылдығы себепті өзінше қадірім арт-
ты деп ойлап жатты.