232 / 256
232
Мұрат Есжан,
Алматы қаласы.
ЖҮРСІҢ БЕ?
немесе сәждеге басың тиген соң
Көбейіп қайғың, көкірегің толып дүрсілге,
Азайып күлкің, жабысып бетке мұң-сірне.
Жалғанның мынау жалығып бітпес жырынан,
Жанарың сөніп, жабығып тағы жүрсің бе?
Жалғыздық сезіп, құлазып тағы қалдың ба?
Сөнді ме, әлде, нұр шашқан «шырақ» алдыңда?
Арманның бәрі алдаған сынды нәр берген,
Кеберсіп көңіл, айналып қапты тандырға.
Жұтаң бір тірлік жағаңа келіп жармасып,
Бара ма өтіп, күндерің текке алға асып?
Кешегі жарық айнадай мөлдір сезімің
Жатыр ма қазір елеусіз жерде шаң басып?
Балаңды ойлап, жарыңды ойлап зыр қағып,
Тіршілік кешіп, тыныштық таппай түн бағып,
Жинаған соқыр пұлыңда болмай береке,
Жүрсің бе әлі қабақты қара мұң қарып?
Жұбайың тағы жағалап жүрсе төркінін,
Өшпегені де өзекті ыстар өртінің.
Төбелес іздеп тентіреп кетсе төрт ұлың,
Жалғыз қыз үйде баса алмай жатса солқылын...
Әкенің сөзі бітті ме сені мезі қып?
Шыдамың сынар анаңнан қастық сезіліп?