83 / 336
83
Жәннатпен сүйіншіленген он сахаба
мұсылманның қолынан қаза таппағандығына қуанды.
Оның қорыққаны – басшылық еткен кезде абайсыз-
да халқына әділетсіз бір үкім беріп, сол үшін құрбан
кеттім бе деген ойы еді. Сондықтан да Абдуллаһ ибн
Аббасты жанына шақырып:
– Мен жайлы халқымның пікірінің қандай екенін
біліп келуіңді сұраймын, – деді.
Абдуллаһ халықтың арасында болып қайтқан соң:
– О, мүминдердің әміршісі! Мұсылмандардан қай
топқа кездессем, сен үшін ет жақынынан айрылғандай
көз жасын төккенін көрдім, – деп көңіліндегі күдікті
кетірген еді.
Өмірінің соңғы деміне дейін күндіз күлкіден, түнде
ұйқыдан айырылып, тыным көрмей халқының жағдайын
ойлаған әділ басшы араларынан үзіліп кетіп бара жатқанда
елі қалайша жыламасын. Бұған қарамастан ол: “…халқым-
ның қамын ойлап өзімді қаттышаршаттым. Үй ішіме қарай
алмадым. Сонда да марапатталу былай тұрсын, егер жазаға
тартылудан ақыретте құтылар болсам соған да разымын”,
– деген
63
.
Хазірет Омар (р.а.) қайтыс болар кезде халифа
тағайындап кеткен жоқ. Бұл жауапты істі ол Пайғам-
барымыздың Жәннатпен сүйіншіленген сахабалары
Әли ибн Әбу Талиб, Осман ибн Аффан, Абдуррахман
ибн Ауф, Сағд ибн Әбу Уаққас, Зүбәйр ибн Әууам және
Талһа ибн Ұбайдұллаһқа (р.а.) жүктеп, үш күннің ішінде
араларынан біреуді халифа етіп тағайындауларын тап-
сырды.
Ажал жастығына бас қояр алдында Омар Фаруқ
(р.а.) ұлы Абдуллаһты қасына шақырып алып,
қарыздарын төлеуді өсиет еткеннен кейін мүминдердің
63
Қандыхләуй, 2:699; М. Шакир, 271.