174 / 208
174
Тағылым таразысы
Ақ киім
Жол үсті Асқарды кезіктіргенімде, жанымыздағы
мешіттен әуелеген азан үні естілді.
– Бүгін күн жұма. Қаласаң, жүр, мешітке бірге
барайық, – дедім.
Бұдан бұрын да бірнеше рет қолқа салғаным бар.
Ол тағы да келіспеді, әдетінше:
– Менің мешітке бармайтынымды білесің ғой, –
деді тартыншақтап.
– Білемін, бірақ бармауыңның себебін түсінбедім.
– Шынымды айтсам, өзім де анық ұғынбаймын.
Бәлкім, араласып жүрген ортамның әсері бар шығар.
Оның үстіне намаз оқығаннан шалбарымның қыры
бұзылып, тізесі шыға ма деген де ой келеді.
Мен таңғалып:
– Қой, әзілің шығар? Соған бола мешітке жоламай
қоюға бола ма екен? – дегенімде, ол:
– Жоқ, рас айтам, – деді, – бұндайларға жіті көңіл
бөлем, әсіресе ақ түсті киімді ұнататынымды білесің
ғой.
Шынымен үнемі шырттай киініп жүретін. Ақ
түске жақын еді, шалбарының қыры пышақтай болып
тұратын.
– Өміріңде ең болмаса бір рет мешітке барып көрдің
бе? – дедім.
– Бала кезімде атаммен бір-екі рет ілесіп барғаным
есімде. Бірақ енді бармайтын шығармын, – деп жауап
берді ол.
Сол жерде әңгіме үзіліп, бір-бірімізбен қоштастық
та өз шаруамызбен кете бардық. Мен оның айтқан
жауабынан қатты шошындым. Тіпті бұл тақырыпты
қозғағаныма іштей өкінгендеймін.