160 / 282
Хикмет
баспа үйі
- 161 -
«Міне, мынау - опасыз дүние, одан сақ болыңдар!»
- деді.
Хазіреті Мәуләнә (құддисә сирруһ) мал, мүлік пен жан-
ды Аллаһ жолында жомарттықпен жүмсау керектігі жайлы
былай дейді:
«Адамға алтынға құл болатындай не болды? Үлкен ма-
хаббатпен Хақ жолында жұмсамағаннан кейін інжу-мар-
жаннан не пайда? Алтынның алдында жылан сияқты бу-
ратылып, жерде аунау, адамды Аллаһтың құзырына құр
алақан жіберетін бір жамандык, болмағанда не?!»
Демек, адамның қалаулары (әуестіктері) құбылаға
айналғанда, адам өз әлсіздіктерінің табынушысына айнала-
ды. Негізгі ақиқаттары мен ішкі қабілеттерін жояды...
Өзін жыртқыш нәпсінің қолына берген адамның ақыры
қандай аянышты! Тәни тұрғыдан өмір сүру үшін, басқаны
ойлағысы келмейді. Ақиқатына көз жеткізетін өлім - өзі
үшін бастырылу (албасты) сияқты болады. Өйткені, өлім
болашақ қайғысын тудырады.
Адамның ең үлкен парасаттылығы топырақ жүмбағын
шешумен басталады. Пі ір, еңбек, көңіл топырақ астында
көбелекке айналмайын-ша, Бұл қараңғы мекеннің сырына,
байыбына, жақындығына жете алмайды.
Көкірегімізден шыққан әрбір дем жаназа сияқты біз-
ден алыстағанын көргенде, қорқынышты да беймәлім
болашақтың қараңғылығы ішімізге орнап:
«Кінәлі адамдай, болашаққа қараған сайын дірілдей-
мін!»
- зары аузымыздан шыққан соңғы сөзіміз болса,
емірдің мәні мен мағынасы не болар? Қабірдіңшекарасынан
аса алмаған бір өмір жолаушысының жасанды заттардың,
нәпсінің әшекейлері мен уақытша көлеңкелердің құлы бо-
луы қандай өкінішті!
Өмір - бесік пен табыт арасындағы тар дәліз және сапар.
Дүние өмірі - шексіз уақыт жолында бір сабынның кебігін-
дей ғана.
«Адамдардың түсінігінде пайда болған өмір түсінігі
не?» - деген сұраққа топырақтың дымқылдығы мен