72 / 176
72
Намаз – діннің діңгегі
бер, Раббыма құлшылық жасайын» – деді де, дәретін
жаңартып, намазға тұрды. Намазда жылағаны соншалық
– көз жасы көкірегіне тамшылап жатты. Рүкүғқа
барғанда да, сәждеге бас қойғанда да ұзақ уақыт жы-
лады. Аллаһ елшісінің жылауы таңғы намаздың уақыты
кіріп, Біләл (р.а.) азан айтқанға дейін созылды». Со-
нан соң: «Уа, Нәби! Аллаһ сенің өткен және болашақ
күнәларыңның бәрін кешірді ғой. Неге мұншалықты
таусыла жылайсың?» – дегенімде, ол: «Аллаһқа шүкір
қылған құл болмаймын ба?»
119
және «Аллаһ тағала
мына аятты түсірсе, қалайша жыламайсың:
«Күмәнсіз
көктер мен жердің жаратылуында, түн мен күндіздің
алмасуында, әлбетте, ақыл иелері үшін дәлелдер бар
120
.
Олар тіке тұрып, отырып, жамбастап жатып (кез
келген жағдайда) Аллаһты еске алады. Сондай-ақ олар
көктер мен жердің жаратылуыжайында ойланады да:
«Раббымыз! Сен мұны босқа жаратпадың. Сен пәксің,
бізді от азабынан сақта!». «Раббымыз! Сен кімді отқа
салсаң, расында оны қорладың, залымдардың ешқандай
жәрдемшісі жоқ». Раббымыз! Біз: «Раббыларыңа иман
келтіріңдер (деп) шақырған шақырушыны естіп, иман
келтірдік. Раббымыз! Күнәларымызды жарылқап,
жамандықтарымызды кешір және жақсылармен бірге
өмір бер! Раббымыз! Бізге елшілеріңе уәде еткендеріңді
бер, сондай-ақ бізді қиямет күні қорлама. Күдіксіз
Сен уәдеден ешқашан да таймайсың»
121
– деген аятты
оқыды» – деп баяндайды.
Аллаһқа жақын болу мен хақ дінді жаю ісін
тең ұстаған, өне бойы биязылық пен жомарттыққа,
119
Мүснәд 169/93, 111 б.
120
Тарғиб, 2 т. 32 б.
121
Әли Имран 189-193.