Шапағат шамшырағы Әз Мұхаммед (с.а.у)

112 / 200

112
Шапағат шамшырағы - әз Мұхаммед (с.а.с.)
үкімді «бидғату-сәйиәмен», яғни тура жолдан тайды-
ратын адастырушы бидғаттармен ғана шектеген. Бұл
өз кезегінде сахаба, табиғин әрі Пайғамбарымыздың
кезеңінде орын алмаған (мухдәсат) кейін шығарылған
нәрселердің мәнін ұқтыруда»123. Олай болса,
Пайғамбарымыздың әрі әуелгі салиқалы буын
«салафус-салихиннің» кезінде болмаған нәрсенің
бәрін бірден «бидғат, ал бидғаттың бәрі адасушылық»
деп үзілді-кесілді үкім шығарудың ешқандай да мәні
жоқ. Сол секілді мәуліт тойлауды да «бидғат, ал ол өз
кезегінде адасушылық» деу дұрыс емес124.
Бұған мына хадисті де дәлел ретінде келтіруге
болады. Аллаһ елшісі:
«مَنْ سَنّ فِي الِْسْالَمِ سُنّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَأَجْرُ مَنْ عَمِلَ
بِهَا مِنْ بَعْدِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَيْءٌ
«Кімде-кім Исламда «сүннәту хасана», яғни
жақсы жол, жақсы бастама жасаса, оған соның (ізгі
бастама көтергенінің) сауабы әрі одан кейін соны-
мен амал еткендердің сауабындай сауап жазылады.
Олардың сауабынан ешбір нәрсе кемімейді де»125 деген.
Міне, көптеген сенімді хадис жинақтарында риуаят
етілген осы хадиске сүйене отырып: «Шариғатқа
қайшы әрекет жасау мақсаты жоқ, мазмұнында күнә
саналған нәрсенің орын алмауы әрі діни дәлелдердің
де негізінде бар әрбір жақсылық діннен. Ал кейбір
123 М. Ибн Әләуий, 34-б.
124 Қосымша мәлімет үшін: Қ. Жолдыбайұлы, Дін мен діл,
«Дәуір» баспасы, Алматы, 2010, 213-222-б.
125 Мүслим, Зәкәт, 69, Илм, 15; Тирмизи, Илм 16; Ибн Мәжә,
Иман 14