132 / 200
132
Шапағат шамшырағы - әз Мұхаммед (с.а.с.)
Құран мен сүннет – ет пен сүйек секілді біртұтас.
Екеуін бір-бірінен ажырату әсте мүмкін емес. Бұған
Пайғамбарымыздың (с.а.с.): «Қиямет күні зекет берме-
ген адамның алдына мойнына оратылатын улы жылан
шығады»
154
дей тұрып, артынша:ِ
سَيُطَوّقُونَ مَا بَخِلُواْ بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَة
«Сараңдық жасағандары қияметте мойында-
рына оратылады»
(«Әли Имран» сүресі, 180) немесе
«Мүминнің парасатынан қорқыңдар, өйткені ол
Аллаһтың нұрымен қарайды»
155
дегеннен кейін, дереу: َ
إِنّ فِي ذَلِكَ لآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِين
«Күмәнсіз, мұнда парасатты жандар үшін
белгілер бар»
(«Хижр» сүресі, 75) аятын оқуы бірден-
бір дәлел. Пайғамбарымыз (с.а.с.) осылайша сүннетті
аятпен бекітіп отырған.
Сахабалар да Пайғамбарымыздың (с.а.с.) осы
ұстанымынан ғибрат алған. Олар кез келген мәселені
Құран мен хадистер бірлігі аясында қарастырып,
түсіндіруге ерекше мән берген. Олардың қатарында
муксирун
(ең көп хадис жеткізген сахабалар)
мәртебесіне жеткен Әбу Һұрайра (һ. 58/678 қб), Әнәс
ибн Мәлик (һ. 93/712), Әбу Саид әл-Худри (һ. 78/697)
және Айша анамыз (һ. 58/678) (р.а.) сынды сахабалар-
ды бөле-жара атауға болады. Мысалы, Әбу Һұрайра
(р.а.) Пайғамбарымыздың (с.а.с.) «Әр туған сәби таза
табиғатымен дүниеге келеді. Кейін оны анасы немесе
әкесі яһуди, христиан немесе мәжуси (отқа табыну-
154
ән-Нәсәи,
Зәкә, 3
155
Тирмизи,
Тәфсирул-Қура‘ан,
(Хижр сүресі) 15